Styl Empire - Napoleon III skrót:
Nazywany wielokrotnie stylem cesarstwa, pozostaje do dzisiaj najlepszym świadectwem budowania potęgi dworu cesarza Napoleona I. Panujący w latach 1800 - 1815 we Francji, styl empire został chętnie podchwycony także przez kraje pozostające pod silnymi wpływami francuskimi, w tym Księstwo Warszawskie.
Komody w stylu empire, sofy, leżanki czy innego typu meble stanowiły swoiste pomniki potęgi francuskiego cesarza. Zdobione symbolami nawiązującymi do niego, jak litera N, wieńce laurowe, pszczoły i orły, meble w stylu empire były ciężkie, monumentalne i dominujące w przestrzeniach pałaców i domów.
Styl Napoleona III - Drugiego Cesarstwa - w szczegółach:
Ludwik Napoleon Bonaparte (1808-1873) był cesarzem Francji w latach 1852-1870. W pewnym sensie styl Napoleona III – Drugiego Cesarstwa - zaczął się kształtować od czasów Wystawy z 1844 roku.
Najbardziej uderzającymi cechami tego okresu są szczególnie wyszukane dekoracje i ornamenty w stylu Napoleona III. Są ciężkie, zawsze wysokiej jakości, świetnie prezentują się na dużych powierzchniach i gabarytowych meblach. Wizytówką dekoratorów Drugiego Cesarstwa są imponujące elementy architektury wnętrz. Głównymi elementami wystroju są bogato zdobione kominki, lustra, kandelabry, lampy podłogowe i żyrandole. Motywy atlantydzkie i kariatydowe są synonimem luksusu.
Cały styl Drugiego Cesarstwa można podsumować jednym słowem - bogactwo - bogactwo inspiracji, bogactwo materiałów, bogactwo wystroju - na które składa się ogromna mieszanka uprzednich stylów XVII i XVIII wieku. Był to wspaniały czas na wykonywanie mebli z mozaiką łusek i metalu w stylu André-Charlesa Boulle'a, salonów w stylu Ludwika XV i Ludwika XVI, jadalni w stylu renesansu-Henryka II.
Styl Ludwika XVI nadaje podstawowy ton wnętrzom tej epoki, a dokładniej meblom stworzonym dla królowej Marii Antoniny. Na rozkaz cesarzowej, która jako ukłon dla Marii Antoniny, nakazała rozwinąć nowy kierunek, w którym ponownie można zaobserwować elementy stylu Ludwika XVI, takie jak kosze kwiatów i sploty wstążek. To maniera Ludwika XVI-Cesarzowej, który kopiuje, interpretuje i szuka inspiracji w twórczości Carlina, Weissweilera i Risnera. Po raz pierwszy opinia publiczna zapoznała się z manierą Ludwika XVI-Cesarzowej na Wystawie Światowej w 1867 roku w Paryżu.
Można tu przywołać takich mistrzów okresu jak Bellange, Berdelet (dostawca Dworu), Creme, Dasson, Grohe, Dielle, Fourdinois (dostawca Cesarzowej), a także cieszących się dużą popularnością Linke i Sormani. Stolarz Antoine Créger wykonał meble z elementami mechanicznymi inspirowanymi XVIII wiekiem. Często były to małe meble pomocnicze, które często były wyposażone w kółka dla ułatwienia przemieszczania, a także całe zestawy mebli, pokryte czarną laką i pomalowane w bukiety kwiatów.
Styl Napoleona III charakteryzuje się zdecydowanym nadmiarem form, bogactwem motywów zdobniczych, naturalizmem w przedstawieniu postaci ludzkiej, co widać w pracach rzeźbiarza Carpeau.
Księżniczka Matylda bardzo wspierała rozwój sztuki Drugiego Cesarstwa: w szczególności pomagała artystom i kolekcjonowała ich dzieła. Sama pasjonowała się akwarelą, wystawiała swoje prace na salonach od 1859 do 1897 roku. Była właścicielką słynnego salonu artystycznego przy rue de Courcelles, w którym przyjmowała Carpeau, Marcello, Gavarniego, Lamy'ego, Doré, Flamengue, Roibe, Detail i Jacquet.
Okres ten wyróżnia się także przemianami oblicza Paryża pod naciskiem barona Haussmanna. Wzrost liczby kamienic pociągał za sobą odnowę architektury miejskiej i pozwalał architektom i dekoratorom w pełni ujawnić swoje talenty i puścić wodze fantazji przepełnionego pragnieniem samopotwierdzenia mieszczańskiego społeczeństwa.